Taciz, tecavüz, istismar olayları yüzünden çocukları sevemiyoruz…
Artık neredeyse sıradanlaşan dolandırıcılık vakaları paranoyak yaptı, yaşlılarımıza ilgi, yakınlık gösteremiyoruz…
Birbirimize tebessümle bakamıyor, hal hatır sormaktan imtina ediyoruz…
Komşuluk ilişkileri sıfır, dostluk, arkadaşlık, ahbaplıklar samimiyetsiz…
Aşklar yalan, evlilikler yapay…
Tüm ilişkiler menfaat üzerine kurulu…
Anne-babalar sorumsuz, çocuklar sorunlu…
Hırsızlık, yolsuzluk, arsızlık hem günah hem ayıptı, şimdilerde ‘beceriklilik’ işareti…
Helal ve haram sadece modası geçmiş kavramlar günümüzde…
Hatır, itimat, güven!
Sorun çocuklarınıza anlamlarını dahi bilmezler…
Yardımlaşma-dayanışma, çaylı kahveli etkinliklerin adı sadece…
Sonra da bu toplumda dürüst, namuslu, ahlaklı, erdemli siyasetçiler, yöneticiler az diye dertleniyoruz.
Ne ironi ama…
Niye böyle olduk?
Nasıl bu hale geldik?
Cevabı net; Sevgimizi yitirdik…
Aşkla yaratıldığı için insan mayasının ilk harcı sevgidir. Biz bunu kaybettik. Nefret çağı içinde debeleniyoruz…
Sevginin yerini hoşnutsuzluk, güvenin yerini korku, umudun yerini umutsuzluk, liyakatin yerini kayırmacılık aldı ne yazık ki...
Erdemli toplum, erdemli bireylerden oluşur. Bir toplumda erdemli birey sayısı fazlaysa o toplumda sevgi hakim olur, sevinç hakim olur. Erdemli toplumun birbirine yönelik birincil duygusu sevinçte ortaklıktır. Acıyı paylaşmak ise son sınırdır. Ama artık acılarımızı bile farklı yaşar hale geldik. Bir kesimin üzüntüsü, diğerinin sevinci olabiliyor…
Sözün kısası; Daha iyi bir dünya hayal ediyorsak eğer daha iyi insanlar yetiştirmeliyiz ve buna da önce kendimizden, yakın çevremizden başlamalıyız…