Yalan dolan bir dünyanın fani fertleriyiz.
Çoğaldıkça dünyamızı kirletiyoruz, çoğaldıkça insani özelliklerimizden kopuyoruz, çoğaldıkça güzelliklerimizi terk edip çirkinleşiyoruz, çoğaldıkça aslında azalıyoruz azar azar. Parçalara bölünüyoruz. Yalanlara dolanıyoruz. Yabancılaşıyoruz komşularımızla. Kendimizden kaçıyoruz küçük bir musibette.
Alıngan olma yolunda hızlı adımlar atıyoruz. Biz insanlar insan olduğumuzu unutuyoruz birçok eylem ve söylemde. Bazen kalp kırıyoruz, bazen can alıyoruz, bazen huzurunu bozuyoruz başkalarının. Bazen gerçekten deliriyoruz. Bencillikte ilk sırayı kapmak için yan yana geliyoruz adeta.
Birbirimize karşı nefretlerimiz bitmiyor. Birbirimize karşı dedikodularımız susmuyor. İyi yanlarımızı toprağa gömüp kötü taraflarımıza sarılıyoruz ha bire. Ha bire içten içe hoşa gitmeyen özelliklerle donatıyoruz ruhumuzu. İstenilmeyen sıfatlarımıza yeni sıfatlar ekliyoruz. Bu serüvenimizin sonu görünmüyor ne yazık.
Ne yazık ki, birbirimize çok yazık ediyoruz. El ele vermek, omuz omuza yürümek varken; didişmelerle ve kavgalarla taze bedenlerimizi yıpratıyoruz. Yoruyoruz (bu)günlerimizi. Yarınlarımıza kinler götürüyoruz. Geleceğimizi panik ataklara havale ediyoruz.
Yalan dolan bir dünyanın boş insanlarıyız. Rahatımızı, mutluluğumuzu, neşemizi çabuk kaybediyoruz. Çekememezlik girdabında boğuluyoruz. İyimser yaşamak varken kötümser sofralar kuruyoruz renkli duran yaşantılarımıza. Evlerimizi sokaklardan kalın ve yüksek duvarlarla ayırıyoruz. Ev içinde hapislere çiviliyoruz ayaklarımızı. Kalbe giden yolları merak etmiyoruz. Kalp kazanmayı erteliyoruz. Sıcak bakışlara karşı özlemlerimizi genişletiyoruz. Hayatımızı bir bir karartıyoruz. Taştan daha taş oluyoruz.
Garip olan, bir an olsun ders almıyoruz. Dersimize çalışırken, daha ilk ders saatinde sınıfta kalacak hareketlere imza atıyoruz.
Ben dahil, herkes bu acayip giden dünyamızdan sorumluyuz. Hepimiz aynı geminin yolcularıyız.
Sorumluluk herkes için farz. Sorumluluk almak herkesin görevi ve dünya ödevi olmalı.