İnsanlar birçok noktada, sayısız davranışta hata yapar. Ancak hata yaparken hatayı kendinde arama zahmetine girmezler. Hatasız kul olmaz felsefesine bile sığınmazlar, kendilerini biricik ve mükemmel görmeye devam ederler.
Bir aksilik ortaya çıktığında suçu dışarıda, başka insanlarda aramaya başlarlar. Kendilerini masum, kendilerini melek görürler.
Başlarına bir olay geldiğinde sebepleri çevresinden bilmeye çalışırlar. Kötülük yapan, kötü olan, adam satan, tabiata zarar veren başkalarıdır.
Dünyada olup bitenler karşısında insanlar nedenleri kendinde aramak gibi bir huy edinmezler. Varsa yoksa olumsuz durumlarının faili dışarıdan birileridir. Bu alışkanlık insanlık tarihi kadar eskidir. Bu alışkanlıktan kurtulmak gibi bir derdi de yok insanların.
İnsanların dünyayı kendilerinde görme hastalığı daima şiirini konuşturacaktır. Bazı çabalar beyhude ve gereksiz. Kendini düzeltmek istemeyen birileri için ağzınızla kuş da tutsanız fayda etmeyecektir.
O insanlar böyle gelmişler bu çizgide yollarına ve yaşamlarına sahip çıkarlar.
