Bir atasözümüz vardır. Herkes gider Mersin’e, biz gideriz tersine. Sık sık kullanırım bu sözü. Tam olarak bizi tarif eder. Zaten bizi anlatmayan bir şey atasözümüz olarak da varlığını sürdüremez.

ODTÜ’deki olayları izlerken de aklıma gene bu söz geldi. Tarihte küçük bir yolculuğa çıktım. 1968 olaylarını düşündüm. İnsanlık o yıllarda Ay’a gitti. Biz üniversite işgal ettik. Ettik de ne oldu? İki yıl sonra dürtülüverdik. Hazır ola geçtik. Ülkenin kayıp yıllarına yenileri eklendi.

10 yıl sonra gene bitimiz kanlandı. İnsanlık dijital teknolojinin temellerini atarken, ilk robotları, mikroçipleri üretmeye başlarken biz boğazımıza kadar anarşiye battık. Herkes ülke kurtarmanın peşinden giderken varılan sonuç bambaşka oldu. Tepemize balyozu yiyince gene geçtik hazır ola. Ama hiç anlayamadık bu işlerin bağırıp çağırmakla olmayacağını.

Soralım kendimize Başbakan ODTÜ’ye niye gitti? Bir Türk uydusunun uzaya gönderilişini izlemek için. Yani Türkiye uzaya bir uydu gönderdi. Türk sermayesiyle, Türk mühendisliğiyle üretilmiş bir uydu. Uydusu olan ve sayısı bir elin parmağını geçmeyecek ülkelerden birisiyiz.

Peki o öğrencilerin derdi neydi? Attıkları yıllardır sakız gibi çiğnenen birkaç slogan. Bir tanesinde de üniversiteler bizimdir diyorlar. Üniversiteler kimsenin değil kamunun malıdır. Bunu da mı bilmiyorlar? Bu nasıl bir kin ve nefrettir? Bıraksalar belki Başbakanın üzerine yürüyecekler.

Asıl sorun Başbakanın oraya bilmem kaç polisle, bilmem kaç korumayla girmesi mi? Yoksa buna mecbur bırakılması mı? Bunu iyi düşünmeliyiz.

Bu ülkede hiçbir başarı cezasız kalmaz diye bir replik vardı Devrim Arabaları filminde. Şimdi buraya nasıl da güzel oturdu o söz. Adamlar milli araba üretmişler protesto ediliyorlar. Başbakan milli uydu gönderiyor protesto ediliyor.

Elin gavurları o üniversitelerde bilim üretip dünyayı avucunda tutuyor. Biz elimize fırsat geçince yakıp yıkıyoruz. Herkes gidiyor Mersin’e biz gidiyoruz tersine.