Seçtikleri vekiller ile belediye başkanlarını tanıyan çıkacak mı diye merak ettim. Küçük bir araştırma yaptım. Sonuç, tam bir felaket. Siyasetle ilgisi olsun veya olmasın konuştuğum hiçbir Antalyalı 5’ten fazla isim sayamadı. Haliyle ilk olarak bakanları sordum birkaçı dışında isimlerini söyleyemediler. Verdikleri yanıtlar o kadar ilginçti ki.. ‘Tanıyorum da ismini hatırlayamadım’, ‘Düşünüyorum da yok yok bilmiyorum’, ‘Adı dilimin ucunda ama bir türlü çıkaramadım.’ Antalyalılar kendi kaderleri ile oynayan kişileri bilmiyor, tanımıyor. Hepimiz ev kadını, öğrenci, esnaf, iş insanı, işçi, memur hep bir şeylerden şikayet ediyor ve bu sorunların giderilmesini istiyoruz. İstiyoruz da, bunu kimden istediğimizi biliyor muyuz? Bırakın onu, hangi konuyu ve kimi, nereye ve kime şikayet edeceğimizi bile bilmiyoruz. Sadece şikayet ediyor, söyleniyoruz. Mazeretimiz de hazır ‘Biz seçim değil, geçim derdindeyiz.’  Bunun adı, kolaycılığa kaçmaktır. Bunun adı, kaderine razı olmaktır. Böyle olunca, kimsenin ne kızma ne eleştirme ne de çözüm isteme hakkı olmaz, olamaz. Önce öğreneceksin, bileceksin. Sonra seçimini iyi yapacaksın. İşler iyi gitmediği zaman da kimin yakasına yapışacağını bileceksin. Yoksa birileri canlarının istediği gibi bu ülkede at koşturur. Siz de hiçbir şey yapamadan ağlar sızlar ve sadece seyredersiniz. Yazık değil mi sizlere. Bütün bu insanların maaşlarını da, harcırahlarını da siz veriyorsunuz. Parasını verip hizmet istediğiniz kişileri bilmemek kadar büyük bir gaflet olabilir mi? Hiç kimseye, ‘siyasetle mutlaka ilgilen, bununla uğraş’ demiyorum. Ama, kişi kendisini yönetenleri ve görevlerini yapıp yapmadığını bilecek. Eksik veya yanlış işler yaptığında da, buna karşı çıkmayı bilecek. Yani bilinçli olacak. İşte o zaman, ‘ben niye geçinemiyorum anlat bakalım’ diyebilecek. ‘Sen benim kentimi neden yaşanabilir bir hale getirmiyorsun’ diye hesap sorabilecek. Sen bunların hiçbirini yapma, sonra da hem şikayet et, hem de siyasetçiye güvenim yok diye suçla. Olmaz öyle şey.