Dünya’nın başına dolanmış bir bela ile ülke olarak 10 Mart’tan beri, dünya olarak ise 2019 sonundan bu yana uğraşıyoruz.
Korona bize en çok neyin önemli olduğunu anlattı sizce?
Bence en çok da dokunabilmenin ve özgürlüğün kıymetini hatırlıyoruz bugünlerde…
Korona öyle bir girdi ki hayatlarımıza daha önce hiç deneyimlememiştik böyle bir şeyi. Hepimiz ilk kez bu bela ile savaşıyoruz. Hem de ne savaşma. Öyle ki en sevdiklerimize bile dokunamıyoruz, özgürce dolaşamıyoruz…
Şimdi bir virüs devasa orduların, nükleer silahların yapamadığını yaptı… Zengin fakir demeden alıyor canını …
Hani bundan önce hep tüketiyorduk, tüketmiştik, hatta kurutmuştuk sevgiye dair ne varsa…
Hani yine bundan önce hep katlediyorduk, katletmiştik, doğayı, kadınları, insanları, hayvanları, ormanları ve canlıları…
Hani yine bundan önce haset ederdik, etmiştik, onda o var bende de olsun, bunda şu var bende de olsun. Başarıyı takdir edemezdik, güzellikleri alkışlayamazdık hasetliklerimizden dolayı…
Unutmuştuk iyi tarafımızı… Besledikçe besliyorduk kötü tarafımızı…
Bir paylaşamadık be şu ölümlü dünyayı…
Biz ne mi olduk… Bence biz en başta insan olduğumuzu unuttuk… Basit yaşamayı unuttuk… O ne der bu ne der diye düşünmekten, komşu ne der diye yaşamaktan gittiğin restoranda yemeği beğenmemekten, onu azarlamaktan, yaşlılara saygısızlıktan unuttuk. İnsanlıkta tek kelimeyle sınıfta kaldık…  
Bak şimdi gidecek bir restoranın, kahve içecek bir kafen, azarlayacak bir garsonun dahi yok… Hiçbir şeyin anlamı kalmadı… Ülkelerin savaştan bir farkı kalmadı… Şehirler hayalet şehre döndü sadece silahlar konuşmuyor… Koskoca meydanlardan çıt çıkmıyor…
Hani zamanında Naziler Yahudileri katlediyordu kimse sesini çıkaramıyordu…
Hani zamanında Struma gemisindeki yolcular İstanbul’da ölüme terkedilmişti…
Hani zamanında Bosna Savaşı vardı… Orada milyonlarca kadın tecavüze uğruyordu, insanlar yiyecek bulamadığı için açlıktan ölüyordu, insanlar soykırıma kurban gidiyordu ve kimsenin sesi çıkmıyordu değil mi?
Hani yine dünyanın birçok yerinde insanlar obezite ile uğraşıp kilo vermeye çalışıyorken yine dünyanın bir diğer ucunda özellikle çocuklar açlıktan ölüyordu…
Suriye’de bebekler çocuklar can veriyordu…
O zamanlarda acı vardı ama ortak değildi…
Şimdi ise dünya tek nefes oldu ve aynı gemide olduğunu hatırladı…
Öyle bir virüs ki ceza mı ders mi bilemiyorum.
Sevdiklerimize dokunamıyoruz. Bir metre mesafe koyuyoruz. Adeta sınırlandırdı bizi bu korona…
Kimisi çocuğuna, kimisi annesine uzaktan bakıyor dokunamadan yaşıyor…
Ya bir camın arkasından ya da kameradan hasret gidermeye çalışıyor…
Peki yeni dünya nasıl olacak? Bizi neler bekliyor? Korona’dan sonra hayatımız nasıl şekillenecek?
Bence çok değişecek…
Dokunmanın ve özgürlüğün kıymetini o kadar iyi anladık ki, çok farklı bir dünya oluşacak…
Ormanlara, insanlara, canlılara zarar vermeyen bir insanlığın yeniden doğuşunu hayal ediyorum…