Yıl 1991.
Yer Diyarbakır.
Dicle Üniversitesi’nde okuyan arkadaşlarımı ziyaret etmeye gitmişim.
Kentte iki gün kaldıktan sonra Antalya’ya dönmeyi düşünüyorum.
O esnada Hazro ilçesinde oturan bir başka arkadaşımız bizi evine davet etti. Kırmadık gittik. Akşam ise evde oturup geçmişi yad edeceğiz. Bir arkadaşımız Şivan Perwer’in bir Nevroz Bayramı’nda şarkı söylediği video kaseti olduğunu, izlemek isteyip istemediğimizi sordu.
Bu söylem karşısında nefesimiz kesildi. Elimiz ayağımız boşaldı. Resmen dumura uğradık. ‘Şivan’, ‘Newroz’, ‘Kürt’. Bu 3 kelime bir anda dünyamızı karartabilirdi. Ömür boyu kendimizi demir parmaklıkların arkasında bulabilirdik.
Özetle, kanın oluk oluk aktığı, her gün şehit haberleri nedeniyle evlere ateş düştüğü bir dönemde Şivan’ı dinlemek sonumuz olabilirdi. Böyle bir riski göze alamazdık.
Peki ya şimdi?
Aradan 22 yıl geçti.
Türkiye Cumhuriyeti Başbakanı Recep Tayip Erdoğan, 2013’ün Kasım ayında bizim dinlemeye cesaret edemediğimiz Kürt sanatçı Şivan Perwer’i Türkiye’ye davet etti. Sanatçı 35 yıl sonra doğduğu topraklara döndü. Erdoğan-Perwer Diyarbakır’da el sıkıştı. İki halkın et ve tırnak gibi olduğunu gösterdiler. Türk ve Kürt’ün düşman değil kardeş olduğunu kanıtladılar. Daha da ötesi bölge halkı ilk kez bir Başbakan’ı bu kadar çok sahiplendi, sevdi, saydı.
Evet, Türkiye eski Türkiye değil. Çok yol aldı, almaya devam ediyor. Eksikleri yok mu? Var. Ancak her şeye rağmen demokratik anlamda ciddi adımlar atılıyor. Özellikle Türkiye’nin en büyük sorunu olan Kürt meselesinde önemli projeler üretildi. Bugün evlere ateş düşmüyorsa, bir yıla yakın zamandır şehit haberleri gelmiyorsa bu atılan cesur adımların sayesinde olmuştur.
Bugün Türk ve Kürtlerin birbirine bu kadar yakınlaşması inanın bana, dış güçleri endişelendirmiştir. “Bizden habersiz nasıl olur da barışabilirler” diyorlardır. Ancak kaygılanmaları son derece doğal. Zira barış Türkiye’yi çok daha güçlü kılacaktır. Haliyle rahatsız oluyorlar.