‘İyilik’ insanı yaşatır’ başlıklı dünkü yazımıza birçok olumlu tepki aldık.
Tespitlerimize katılanlar çoğunluktaydı.
Bazı dostlarımız ise nedense alınmış yazdıklarımızdan…
Oysa biz kimseyi işaret etmedik, isim, eşgal vermedik. Sadece mensubu olduğumuz topluma ilişkin genel tespitlerdi. Toplumdaki yozlaşmaya, insani değerlerde yaşanan erozyona dikkat çekmekti amacımız.
Evet elbette ki, toplumda hala iyi insanlar var.
Hepimizin çevresinde ‘birkaç iyi insan’ bulunuyor.
Ve onlar sayesinde umutlanabiliyoruz…
Onlar sayesinde toplumumuzun gelecekte yine eski haline döneceği inancını kaybetmiyoruz…
O birkaç kişi bize insanlığımızın hala bitmediğini hatırlatıyor…
Arzu ettiğimiz şey ise bu ‘iyi insan’ların sayısının artması. Çünkü toplumsal kurtuluş buna bağlı. Şu fani dünyada sadece maddi varlıklara bağlı kalmanın aslında ne kadar boş bir çaba olduğunu bilmek lazım. İnsan et ve kanıyla değil, hayata katkılarıyla yaşar. Dolayısıyla yaşamlarımız bu dünyada nasıl bir etki yaratacak, biz bizden sonrasını nasıl etkileyeceğiz buna bakmamız lazım. Sonuçta insan arkasında mülk bırakmaz ki, vücudumuz dahi bizim değildir, emanettir.
Dünkü yazımda da vurguladığım gibi ebedi dünyaya uğurlanırken yanımızda sadece iki metre bez ve amellerimiz, yani yaptıklarımız olacak. Bu yüzden, yardımlaşma, dayanışma, hayır, hasenat gibi kavramların yine eskiden olduğu gibi toplumda hayat bulmasını sağlamalıyız. Bizi millet yapan değerlerimizi yeniden öne çıkarmalıyız.
Bu yüzden komşumuz açken tok yatmamalıyız.
İyi insanların sayısını artırmak için her şeyden önce kendimiz ‘iyi insan’ olmalıyız.
Peygamber Efendimiz, “İnsanların en hayırlısı, insanlara faydalı olandır” diye buyurmuş. Düsturumuz işte bu olmalı.
Dün de dediğim gibi çevresine faydası olmayan servetin, gücün, varlığın hiç ama hiç kıymeti yok. Paranın satın aldığı hiçbir şey, darda kalan birinin imdadına koşmak, çaresizin çaresi olmak kadar sevindiremez insanı…
Cüzdanları kadar vicdanları da dolu olan, merhamet sahibi ‘iyi insanlar’ın bolca olduğu bir toplum dileğiyle esen kalın…
