Aynı dal üzerinde olsak da her birimizin isteği farklı. Her birimizin bir planı var. Her birimizin mübalağa derecede hayali var. Her birimizin içinde büyüttüğü bir kini, dev bir canavarı var. İnsan çünkü içinde hep iyilik büyütmüyor.

Gün gün çirkinleşiyoruz. An an çirkinliklerimizi sergilemek için can atıyoruz. İyiliklerimizi biz kendimiz sonlandırıyoruz. Kötülükleri biz kendimiz çağırıyoruz. Güzele değil, bayat olana yakışmak için değişiyoruz. Heyhat! Eyvah!

Farklı düşünüyoruz. Farklı takılıyoruz. Farklılarımızı zenginlik olarak kabul etmiyoruz. Ben özgürlüğü savunurken, sen köleliği öne sürüyorsun yolumuza. Oradaki haksızlıklar karşısında sessizliğe gömülürken, yanındaki sabahtan akşama dek her konudan, her haliyle konuşuyor. Diğerlerini anlamak ise bir ömür sürüyor. Berikilerden bahsetmeye gerek yok, onlar daima karşı kıyıda duruyorlar.

Kendi kendimizle çelişiyoruz. Kendi kendimize haksızlıklar ediyoruz. Kendi kendimize geleceğimizi şimdiden renksizleştiriyoruz. Kendi kendimizin sonunu hazırlıyoruz.
Gözlerimiz var, görmüyoruz gerçekleri. Kulaklarımız var, duymak istemiyoruz hakikati. Ellerimiz var, önümüzde engeller oluşturan taşları kaldırma zahmetine girmiyoruz. Kalbimiz var, hayvanlaşmaya harcıyoruz hissiyatımızı.

Heyhat! Eyvah!

Birimiz biz olmak ve kalmak için çırpınmıyoruz. Biz olmak için bir çabamız yok. Hepimiz haklıyız. Hepimiz güçlüyüz. Hepimiz güzeliz. Hepimiz temiziz. Hepimizin yolu en doğrusu. Hiçbirimizin suçu, hatası ve savurganlığı ve vicdansızlığı ve de duyarsızlığı yok. Kalplerimiz ise cam gibi.
Varken yok gibiyiz. Yaşarken yokları solukluyoruz. Bir ağacı paylaşamıyoruz. Bir ağaçta yaşamayı öğrenemiyoruz. Bir şarkıyı birlikte söyleyemiyoruz. Bir insana, bizden değil diye tahammül edemiyoruz. Bir yüzümüz ak, sayısız yüzümüz kara. Bir yanımız bahar bahçe, çok yanımız çöl. Bir canımız cennette, ruhumuz cehennemde.

Araftaki hallerimiz ise hiç azalmıyor.