Benim çocuklu?umda annelerimiz çal??mazd?.
Okuldan eve geldi?imde boynumdaki anahtarla kap?y? hiç açmad?m.
Hatta babam?m bile anahtar? yoktu. Annem evimizin bir parças? gibiydi,hep evdeydi.
Her yere birlikte giderdik, zaten öyle çok da gidilecek bir yer yoktu ki.
En büyük e?lencemiz sokaklarda oynamakt?.
Sokakta oynamak diye bir kavram vard? yani.
Kafelerde, al?? veri? merkezlerinde bulu?mazd?k.
Okula arkada?lar?m?zla gider, birlikte ç?kar, oynaya, z?playa yürüyerek gelirdik.
Servis falan yoktu. Ayakkab?lar?m?z eskirdi.
Hatta öyle olurdu ki, çantalar?m?z? kald?r?mlara koyar oyuna bile dalard?k.
Annelerimiz bu durumu bildiklerinden, karde?lerimizle bizlere ekmek aras? bir ?eyler haz?rlar gönderirdi.
Mahallemizdeki teyzeler annemiz gibiydi. Susay?nca girer evlerine su içerdik.
Ya da pencereden bir sürahi bir bardak uzat?r, hepimiz ayn? bardaktan kana kana içerdik.
K?sacac? evine girip gelen (ki sadece çi?i gelen giderdi evine) elinde mutlaka yiyecekle dönerdi.
Anneleri o arada çocu?una verdi?i ?eyden bizlere de gönderirdi.
Bu bazen bir kurabiye bazen bir meyve olurdu.
Cebimizde harçl???m?z oldu?unda dü?mesin diye ç?kar?r çantam?z?n üstüne koyar oyun bitince geri al?rd?k.
Çok garip ama kimse almazd?. Sokaklar?m?z evimiz kadar güvenli idi.
Dü?ünce kald?r?rlar, kavga edince bar??t?r?l?rd?k. Polisler gelmezdi kavgalar?m?za, zab?tlar tutulmazd?.
Sonra kavgalar?m?z da öyle ustura, falçata ile olmaz,  onlar nedir bilmezdik bile, asla kanla falan da bitmezdi, en fazla saçlar?m?zdan çeker, hayvan adlar? sayar, tekme atar, yine oyuna dalard?k.
Birbirimizin suyundan içer, elmas?na di? atard?k.
Misket oynamaktan parmaklar?m?z kanar yine de mikrop kapmazd?k.
Azar i?itip, acillere ta??nmazd?k.
Dü?erdik, ekmek çi?ner basarlard? aln?m?za, oyuna devam ederdik.
Röntgenlere, ultrasonlara girmezdik.
Ben bizim çocuklu?umuzu çok özledim.
Sokaklar?m?z ruhsuzla?t? sanki..
Kom?umu tan?m?yorum ama evinin cam?nda temizli?e gelen kad?n? haftada bir görür kolay gelsin derim.
Onun d???nda orada kim oturur hiç bilmem.
Evlerimiz var içinde ya?ayan yok.
Parklar?m?z var içinde oynayan çocuk yok.
Ama her y?l sökülüp yenilenen kald?r?mlar, lüks binalar, ???l ???l vitrinler, girip ç?kan yapay insanlar...
Ruh yok, buz gibi buz, bu biz de?iliz..
Tahta iskemlelerimiz de oturan ya?l?lar?m?z, onlara dede, nene diye hat?r?n? soran çocuklar?m?z yok oldu.
Kap?s?n? çarparak örtüyor diye çocu?una k?z?p, taksidini bitiremedi?i araban?n anahtar?n?, hiç tan?mad??? birine vermek ters gelir bana.
Benim de?ildir bu kültür.
Ne ruhuma, ne kültürüme ne de cüzdan?ma hitap eder.
Nedir bunlar?
Reklamlarla desteklenen beyni, ruhu ele geçirilmi? insanlar haline geldik.
Birbirimize yabanc?, yaln?zl?klar?m?zla ya?ar olduk.