Yılın en sessiz, en soğuk zamanlarını geride bırakırken, farkında olmadan bir başka değişimin eşiğine geliriz: Baharın. Bahar, ne ani bir patlamayla gelir ne de gürültülü bir kutlamayla. O, doğanın en zarif ve sabırlı mevsimidir. Sessizce adım atar hayatımıza; bir sabah güneş ışığı biraz daha sıcak hissedilir, bir sokak köşesinde mor bir menekşe beliriverir, kuru dallar birden yeşile dönmeye başlar. Ve o zaman anlarız ki, doğa yeniden konuşuyor — hem de umutla.
Doğanın bu uyanışı bize de bir şeyler anlatır aslında. Çünkü doğa ve insan, düşündüğümüzden çok daha fazla birbirine benzer. Kış boyunca nasıl ağaçlar yapraklarını döker, toprak kendini geri çeker, nehirler durgunlaşırsa, insan da zaman zaman içsel bir kış yaşar. Hayal kırıklıkları, yorgunluklar, kayıplar… Bizi içe çeker, susturur, saklar. Ama doğada hiçbir kış sonsuz değildir. İşte bu yüzden bahar, sadece çiçeklerin açtığı bir mevsim değil, ruhumuzun da yeniden yeşermeye başladığı bir dönemdir.
Umut, baharın en güzel çiçeğidir belki de. Onu ne markette ne de kitapçı raflarında bulamazsınız. Umut, bir sabah kuş cıvıltısıyla uyanmaktır. Güneşin teninize değdiğinde hissettirdiği o sıcaklıktır. Bir çocuğun koşarak açan papatyalara gülümsemesinde saklıdır. Ya da günlerce kapalı kalan pencerenizi açıp burnunuza dolan toprak kokusudur.
Bazen insanlar umudu ararken çok uzaklara bakar, oysa baharla birlikte umut, burnumuzun ucundadır. Dalların ucunda, gökyüzünün maviliğinde, toprağın sabrında… Ve en önemlisi, insanın yeniden başlama cesaretinde.
Bahar bize şunu fısıldar: “Her şeyin zamanı var. Kayıpların, durgunlukların ama en çok da yeniden başlamanın.” Bu yüzden baharı yaşamak, sadece mevsimi hissetmek değil; içimizdeki yorgunlukları bırakıp, tazelenmeyi seçmektir.
Bu yıl bahar geldiğinde, sadece çiçekleri değil; kendinizi de izleyin. Belki siz de fark etmeden bir şeyleri bırakıyor, bazı yükleri hafifletiyor, yeni bir başlangıca hazırlanıyorsunuzdur. Tıpkı doğa gibi…
Çünkü umut, her zaman yeniden filizlenir. Ve bahar, bu filizlenişin en güzel hatırlatıcısıdır.
