Önceki gün sabah saatlerinde meslektaşım Gözde Gürer aradı.
“An-Deva Yıldız Hastanesi’ndeyiz. Celal amcanın durumu kritik. Son saatlerini yaşıyor. Belki görmek istersin diye aradım” dedi.
İlk başta hiçbir tepki veremedim. Sanki haberi almamış ya da sinirlerim alınmış gibi. Ama kısa bir süre sonra ölümün soğukluğu titretmeye başlıyor vücudumu, tıkırdatıyor çenemi.
Ofisteki işlerimi bitirip hastaneye gitmek için hazırlanırken Genel Yayın Müdürümüz Vedat Gürhan girdi içeri. Morali sıfır. Rengi, benzi atmış. Bir sigara yakıp doğruca gitti odasına. Bir süre sonra yanıma geldi ve “Celal amcanın yanından geliyorum” dedi. Ben de “Yanına gitmek için hazırlanıyorum” diye karşılık verdim. “Gitme” dedi.
Aslında Vedat abi içeri girerken yüzündeki ifadeden gitmemem gerektiğini anlamıştım. Ancak kendime söz geçiremiyordum. Gitmemem konusunda ısrarlı olunca da fikrimi değiştirdim.
Dün ise ölüm haberini aldım Celal amcanın. Hazırlıklı olduğumdan mıdır nedir yine tepki veremedim. Sonra bir kenara çekilip Celal amcayı düşünmeye başladım. 84 yaşında olmasına rağmen 18 yaşındaki genç biri gibi hayata sıkı sıkı bağlılığını, yazı yazma hevesini, Hüsnü Şahin’in mekanında dostluğumuzun pekiştiğini, kısacası adam gibi adam oluşu geçti gözümün önünden. Ne de güzeldi o günler. Maalesef bu güzel günleri artık onsuz yaşayacağız. Tabi yaşayabilir miyiz o da tartışılır. Zira Celal amcanın kokusu sinmiştir heryere.
Gerçekten son kez sarılıp ellerini öpmek isterdim Celal amcanın. Ancak bu hayalim hiçbir zaman gerçekleşmeyecek biliyorum. Buna rağmen O’nun sıcaklığını ve cana yakınlığını her zaman hissedeceğim.
Evet, gazeteci-yazar Celal Hafifbilek’i dün kaybettik. İyi bir dosttu. Hayatı seviyordu. Son nefesine kadar üretti, kamuoyuna bilgilendirdi. Sadece bedeni aramızdan ayrıldı. Sonsuza dek aramızda ve içimizde bir yerlerde yaşamaya devam edecek. Unutmayacağız seni güzel dost. Nur içinde yat.