Geçtiğimiz Cumartesi Kırkgöz’deydim.
Kirişçiler, Kevşirler, Başköy, Odabaşı, Selimiye, Dereli, Çıplaklı, Kızıllı, Ekşili, Karaveliler, Killik, Camili, Ahırtaş, Bıyıklı, Kömürcüler, Yağca, Çığlık, Nebiler, Yukarı Karaman (Şimdi Düzlerçamı),Yeşilbayır, Dağbeli, Bademağacı köyleri Döşemealtı’na bağlandı.
Bu köylerin Döşemealtı isminde birleşmesinden ve ilçe statüsüne kavuşmasından sonra, yöreye belli bir hizmet yağmaya başladığı açıkça görülebiliniyor.
Hoş.
Döşemealtı’nın bugünkü modernleşmeye yüz tutan çehresinde, Yeşilbayır’ın yıllar öncesinden başlayan yükselen trendinde katkısı büyüktür. Bu konuda da uzun yıllar Yeşilbayır Belediye Başkanlığı yapan Hasan Akalın gerçeğini de bir kenara bırakamayız.
Zira, Yeşilbayır’a Üniversite, Anadolu ve Fen Liseleri’nin gelmesi, altyapı yatırımlarına büyük önem verilip, kısa sürede hatırı sayılır yol kat edilmesinde yine Akalın’ın olağanüstü çaba ve gayretlerini görmemezlikten gelmek, kendisine haksızlık olur.
Aynı zamanda organize sanayi bölgesini de içerisine alan Döşemealtı’nda, Akdeniz Üniversitesi’ne bağlı Meslek Yüksek Okulu’nun yanı sıra, Anadolu ve Fen Liseleriyle de ilçenin adından söz ettirdiği bir gerçek.
Antalya-Burdur karayolundan, Yeşilbayır, Yeniköy ve Kırkgöz istikametine dönen yoldan girildiği an, karşına mükemmel bir yol çıkıyor. O yoldan ilerledikçe, sağlı sollu villalar, yüksek binalar ve eski köy görünümünden ciddi şekilde uzaklaştırılmaya başlanan yüksek apartmanlarla karşılaşılıyor.
İçerilere girildiğinde tek tük de olsa eski köy evleri göze çarpmıyor değil ancak, o kadar çok lüks villa ve göze hoş gelen apartmanlar var ki, insan kendi kendisine, “Burası ne olmuş böyle” demekten alamıyor.
Nitekim, yaşamının uzunca süreci Kırkgöz’de geçen, Antalya’nın ilk ve tek kireç fabrikası konumundaki bugünkü adı Dirmil Kireç, eski adı ise Diker Kireç’in ekip başı olan kayınpederim 30 yıl aradan sonra ilk kez benle geçtiğimiz cumartesi günü Kırkgöz’ü görme olanağı buldu.
Ve Döşemealtı’ndan geçerken, “Kırk yıl düşünsem buraların böyle olacağı asla aklıma gelmezdi” cümlesini defalarca mırıldandı durdu.
Bu konuda da Döşemealtı Belediye Başkanı Nurettin Tursun’u taktir etmek gerekir.
Eskiden Antalyalıların özellikle hafta sonlarında kafa dinlemek için kaçtıkları yerlerin başında Kırkgöz gelirdi.
Su kenarında piknik yapmanın keyfi, çocukların etrafta cıvıl cıvıl sesleriyle koşuşturmacalar. Tek kırması olanların kuş, oltası olanın da balık avına çıkmaları.
Yoktu yok.
Bu kentte yaşayanların Kırkgöz mevkii dışında gidip, piknik yapıp güzel bir hafta sonu geçirebileceği bir yer yoktu.
Antalya’nın eski adı 12 Eylül Koruluğu olan, bugünkü Beach Park dışında piknik yapabileceği tek yer Kırkgöz’dü.
Dünyaca ünlü Düden Şelalesinin su kaynağı olan Kirkgöz pınarı.
Kırkgöz’ü nedense milli parklar korumuyor. Önceden iyi bir gelişme olarak gösterilen kaynağın hemen yanı başında bulunan restoran işletmesi kapatılmış.
Kapatılmasına kapatılmış da, su kaynağının etrafı tek kelimeyle kaderine terk edilmiş. Oysa çok değişik bitkilerin bulunduğu bu kaynağı neden koruyarak sahip çıkmıyoruz anlayabilmiş değilim. Gerçi bizde koruma anlayışı tel örgü içine alıp içerisine kimseyi sokmamak oluyor.
Peki kim yapacak?
Piknik yapan, çıkarttıkları çöpleri etrafa atıp gitmiş.
İnsanların oturabileceği bir tane piknik masası yok.
Çöp kutusu görebilmek hak getire.
Su pınarlarının etrafı pislik içerisinde.
Sazlık kokudan geçilmiyor.
Akşam karanlığı çöktüğünde resmen sivrisinek istilasına uğruyorsunuz.
Sanırım bir değeri asıl koruma işlemi, halkın sahipleneceği bir şekilde yapılmalı.
Yapıyor muyuz?
Cevabı Kırkgöz’ün bugünkü görünümü kendiliğinden veriyor.
Peki.
Kırkgöz mevkii Döşemealtı Belediyesi’ne bağlı değil mi?
Menteşoğlu’nun salyangoz fabrikasını geçtikten sonrası resmen mezbelelik.
Kırkgöz’deki mesire ve piknik alanı pislikten geçilmiyor, geçilmemesine de, haftanın sadece bir gününde, birkaç saatliğine 3-5 temizlik elemanı görevlendirilip, 10-15 tane piknik masası atılsa, insanlar resmen bayram eder.
Çok mu zor?