Komşusu işsiz kalmış, evinde aşı var mı, çoluk çocuğunun ihtiyacını karşılayabiliyor mu kimsenin umurunda değil…
Lafa gelince İslam’ı kimseye bırakmayan, çevresine ‘israf haram aman ha..! nutukları atanlar, bakıyorsunuz sırça köşklerde yaşıyor. Hem de nüfusun üçte birinin asgari yaşam standardının altında yaşadığı bir ülkede…
Onun için hep söylerim; Bir insan önce ahlaklı, sonra vicdanlı olacak. İnancını daha sonra konuşuruz. Neticede inanç da bir vicdan işidir. Vicdanı olmayanın inancı da olmaz bana göre.
Sadece inancı mı?
Şerefi, onuru, haysiyeti de olmaz…
En büyük rehberimiz Kur’an-ı Kerim’e baktım bununla ilgili. Bakın Beled suresinde ne diyor yüce Yaradan;
“Ne yani, şimdi insanoğlu kimsenin kendisine güç yetiremeyeceğini mi sanıyor? Ve `Ben (bu konuma gelmek için) kucak dolusu servet harcadım` mı diyor?
Yoksa o, kimsenin kendisini görmediğini mi zannediyor?
Ona iki göz vermedik mi? Dahası bir dil, bir çift dudak? Ve ona (iyilik ve kötülüğün) açık seçik iki yolunu da göstermedik mi? Fakat o (ucunda cennet olan) sarp yokuşu aşmak için hiçbir bedel ödemedi. Bilir misin nedir o sarp yokuş? Bir kişiyi daha zincirlerinden kurtarmaktır veya açlık gününde muhtaçları doyurmaktır; (mesela) yakını olan bir yetimi; ya da evsiz barksız, yurtsuz yuvasız bir düşkünü? Daha sonra iman edenlerden olmak ve birbirine hakkı ve sabrı tavsiye etmektir. (Beled, 1-17)”
Edindiği servetle, güçle azıp şımaranlara bunun bir bedeli olduğu vurgulanıyor. Bu bedelin insanı özgürlüğüne kavuşturmak, yoksulu doyurmak, yetime sığınak, evsiz-barksıza barınak olmak gibi sosyal görevler olduğu hatırlatılıyor. Bu ayetler de gösteriyor ki, iman sonradan oluşuyor. Vicdan ise yaratılıştan itibaren olan ya da olmayan bir şey…
Demek ki neymiş?
Vicdanı olmayanın imanı da olmazmış…
Yahu nereden esti bu vicdan meselesi diyenleri duyar gibiyim; Şöyle etrafınıza bir bakın nereden estiğini anlayacaksınız…
İyi haftalar..
