Biz insanlar kendimizi çok mu ama çok ihmal ederiz. Kendi canımızı, kendi kalbimizi, kendi sağlığımızı, kendi huzurumuzu, kendi ömrümüzü düşünme konusunda sınıfta kalırız. Sınıfta kalmakla kalmayıp kendimizle habire yabancılaşırız. Kendi kendimize yazık ederiz. Canlılar içinde bu haksızlığı, bu zulmü yapan da sadece biz insanlarız. Bizden başka kendine bile bile yahut sürekli eziyet eden başka bir canlı yok.
Aynaya bakar başka yüz görürüz. Konuşur başka ses duyarız. Omuz verir başkasının dağına yardım ederiz. Yol gider başkasının yerine adım atarız. Mola verir başkasının yerine soluklanırız. Bir iş yapar başkasının ekmeğine yağ süreriz. Emek verir başkasının elini ve kolunu güçlendiririz. Kendimizden çok başka insan önem arz eder.
Kendimize ait, kendimize artı bir meşguliyetimiz pek olmaz. Daima başkaları için nefes alıp verme eğiliminde oluruz. Başka insanların hesabını tuta tuta kendimizden uzak yaşarız. Kendimize yakın durmak varken her geçen gün kendimizden ayrı kalırız. İsteklerimizi, duygularımızı ve hayallerimizi ikinci plana atarız. Hasta oluruz hastaneye gitmeyi düşünmeyiz.. Canımız her gün yanar bir gün dinlenmek bilmeyiz. Kafamız dağılır oralı olmayız. Ayağımız çukura düşer ayağa kalmak için girişimde bulunmayız. Üzülür bizi üzen sebepler üzerinde kafa yormayız. Kırılır bizi kıran nedenler üzerinde beyin fırtınası yapmayız. Sınavımız yaklaşır derslerimize vaktinde çalışmayız. Bir akrabamızı ziyaret etmemiz gerekirken bu ziyareti erteleriz. Sevdiğimizi mutlu etmek isteriz bunun için gerekenleri yapmayız. Çocukluğumuza dönmek isteriz insanlar ne der diye adım atmayız. Anılarımızla tekrar buluşmak isteriz ancak yarın deriz. Yarın diye diye yalan olur söylemlerimiz!
Dilimizle söyler ancak kendimize dair bir şey, bir güzellik yapmayız. Aklımızdan nice güzellik ve fikir geçer lakin uygulama konusunda bir çaba göstermeyiz. Başkaları için yaptıklarımızı kendimiz için yapmaya gelince bencil davranırız. Başkaları için koşa koşa giderken kendimize karşı kaplumbağa yaklaşımında oluruz. Hızlıca geçen trene bakmakla yetiniriz. Ve kendimize daima geç kalırız.
